«Строммашына», калісьці была гонарам Магілёва, з 2015 года спрабавала дыверсіфікаваць вытворчасць, знайсці новыя рынкі збыту, але гэтыя спробы не прынеслі поспеху.

Санацыя прадпрыемства цягнулася з 2015 па 2023 год і… Як гэта часта бывае з лукашэнкаўскімі санацыямі, прывяла да канчатковага банкруцтва завода і продажу яго маёмасці з малатка.

Заводская прахадная, якая вывела ў людзі многіх з “моцных гаспадарнікаў”, што цяпер кіруюць Магілёўскай вобласцю, канчаткова зачынілася ў сакавіку 2023 года.

Цяпер на тэрыторыі былога завода ўлады рэалізуюць “амбіцыйны” праект, які дасць гораду новыя працоўныя месцы і новы фармат для шопінгу і сямейнага адпачынку.

Такім чынам, сем гектараў, над якімі калісьці гучаў завfдскі гудок, зноў узяты магілёўскімі чыноўнікамі пад “поўны кантроль”.

Намеснік старшыні Магілёўскага гарвыканкама Антон Бельскі сцвярджае, што зноў каардынуе працэс.

Чым заканчваюцца падобныя “каардынацыі”, мы ўжо ўбачылі на прыкладзе завода. Не-не, праект «Строммаш‑City», канечне, рэалізуюць, ён дасць магілёўцам 500 працоўных месцаў, ды і прамысловы патэнцыял “Строммашыны” захоўваюць у выглядзе магілёўскага філіяла БЕЛАЗа.

Але навошта рабіць выгляд, што ўсё добра і банкруцтва “Строммашыны” з самага пачатку было часткай геніяльнага плана банды Лукашэнкі?

Давайце цяпер падлічым, колькі яшчэ патэнцыйных пляцовак для забаў ёсць у Магілёве, і спынімся на двух асноўных.

Прыстаўка “City” выдатна падыдзе для ААТ “Магілёўліфтмаш”, якое нядаўна праваліла заданне па экспарце. І стабільна стратнае ААТ “Магілёўхімвалакно” таксама цалкам саспела для пераўтварэння ў забаўляльную пляцоўку.

Ну, а ўвесь аграпрамысловы комплекс Магілёўскай вобласці хоць цяпер аддавай пад шопінг і сямейны адпачынак. 

У калгасы пачнуць прыязджаць турысты. Яны будуць разглядаць разваленыя кароўнікі, а экскурсаводы распавядуць ім пра тое, як трыццаць гадоў неабгрунтаваных амбіцый і эканамічнай безграматнасці прывялі да таго, што краіна ператварылася ў вялікую забаўляльную пляцоўку.

Фота “Беларусь Сегодня”.

The post Перазагрузка гарадской прасторы ў Магілёве: на месцы прадпрыемства-банкрута можна будзе забаўляцца appeared first on Магілёў.media.

Меліяраваныя землі “не выкарыстоўваюцца з-за бяздзейнасці сельгасарганізацый-землекарыстальнікаў” – да такой сумнай высновы прыйшлі кантралёры магілёўскага КДК.

Так, меліяраваныя ў 2023 годзе землі ААТ «Мірны-Агра» Чаўскага раёна зараслi пустазеллем, а ў СПК «Гігант» Бабруйскага раёна з 2024 года не ўцягнута ў сельскагаспадарчы абарот больш за 100 гектараў зямель пасля правядзення культуртэхнічнай меліярацыі на меліярацыйнай сістэме «Ала».

За нелюбоў да сістэмы “Ала” у прыватнасці і да выкарыстання меліяраваных зямель у цэлым, да адказнасці прыцягнута сем чалавек.

Работа актывізавана, але… Калі калгасы ўцягваюць землі ў абарот толькі пад прымусам, то гэта значыць, што яны не надта ў іх маюць патрэбу. 

Падобна на тое, што новыя землі сельгаспрадпрыемствам Магілёўскай вобласці і задарма не цікавыя – ім бы са старымі разабрацца. Вось такая актывізацыя па-лукашэнкаўску.

Фота ілюстрацыйнага характару з адкрытых крыніц.

The post Калгасам Магілёўшчыны новыя землі не патрэбны – са старымі б разабрацца appeared first on Магілёў.media.

Міністэрства прамысловасці выказала абурэнне працай прамысловых гігантаў Беларусі. Паводле дакументаў, атрыманых BELPOL, «моцныя гаспадарнікі» Лукашэнкі не выканалі ключавыя паказчыкі, даведзеныя ім на пачатку года.

«Прыляцела», у тым ліку, і магілёўскім летуценнікам, якія кожны год абвяшчаюць пра тое, што вось-вось выберуцца з дрыгвы стратаў планавай эканомікі.

ААТ «Магілёўліфтмаш» Руслана Страхара, нягледзячы на ўсе піяр-хады, што прадпрымае дырэктар, не змагло пераканаць пакупнікоў у тым, што выпускае добрыя ліфты.

Аднак, для беларусаў гэта не навіна – да якасці прадукцыі прадпрыемства заўсёды ўзнікала шмат пытанняў.

У той час як Руслан Страхар пераразаў чырвоныя стужкі на адкрыцці новых вытворчасцяў і пакояў у інтэрнаце, гучна абвяшчаў пра працоўныя перамогі і тэхналагічныя прарывы, ліфты ездзілі куды ім уздумаецца, білі людзей дзвярамі, у іх даводзілася класці цэглу, бо датчыкі не “бачылі” дзяцей з-за іх малой вагі.

Намаганні Страхара былі ацэнены вымовай за правал экспарту.

Нагадаем, што цяперашні дырэктар «Магілёўліфтмаша» ўсяго год таму кіраваў усёй эканомікай вобласці на пасадзе намесніка старшыні аблвыканкама. Там у Страхара таксама нешта не склалася. Папярэдні дырэктар “Ліфтмаша” паспеў падняцца на паверх вышэй, заняўшы крэсла старшыні Магілёўскага гарвыканкама.

Дасталося на арэхі і кіраўніцтву «Бабруйскаграмаша» – прадпрыемства спрацавала ў чысты мінус.

Дзіўна, што ў спісах пакараных няма ААТ «Магілёўхімвалакно» – яшчэ аднаго традыцыйна стратнага прадпрыемства.

Хутчэй за ўсё, гэта тлумачыцца не тым, што завод стаў прыбытковым, а проста таму, што там зусім нядаўна змяніўся дырэктар.

У цэлым сітуацыю ў прамысловасці Магілёўшчыны можна назваць стабільнай. Вось ужо трыццаць гадоў прадпрыемствы трымаюцца на плаву толькі за кошт фінансавых ін’екцый ад дзяржавы, а чыноўнікі старанна засакрэчваюць дакументы, што сведчаць пра правалы любых іх планаў.

Але шыла беднасці шторазу пратыкае мяшок беларускага росквіту.

Фота ілюстрацыйнага характару з адкрытых крыніц.

The post Магілёўліфтмаш праваліў экспарт – чырвоныя стужачкі не дапамаглі appeared first on Магілёў.media.

Паводле даных Белстата за трэці квартал 2025 года, за Магілёўшчынай па долі такіх грамадзян ідзе Гомельская вобласць – 5%. Затым Берасцейская – 4,8%, Віцебская – 4,6%, Менская – 2,5%, Гарадзенская – 2,4%. Менш за ўсё жывучых за рысай беднасці, як і мае быць, – у сталіцы. Там іх 1,1%.

У сярэднім жа па Беларусі гэты паказчык знаходзіцца на ўзроўні 3,4%. Гэта 309,7 тыс. чалавек з 9 млн 109 тыс. 280 насельніцтва краіны. Прычым у гарадах жывучых за рысай беднасці – 2,7%, а ў сельскай мясцовасці – 5,6%.

З асноўных выдаткаў беларусаў 37,2% ідзе на харчаванне, 35,9% – на набыццё нехарчовых тавараў, 24,7% – на аплату паслуг. З паслуг 5,4% займаюць жыллёва-камунальныя.

Фотаздымак з адкрытых крыніц

The post Людзей за рысай беднасці больш за ўсё на Магілёўшчыне appeared first on Магілёў.media.

Калі я вечарам праходжуся па магілёўскіх вуліцах, побач з дамамі, дзе святло з вокнаў змешваецца з гукамі тэлевізараў і ціхім шаптаннем ролікаў у мэсенджарах, узнікае адчуванне патаемнай напружанасці. Так, можа, грошы і сталі большымі, але ці стала ад гэтага жыццё лягчэйшым? Ці не аказаліся гэтыя лічбы проста новай абгорткай для тых самых няўпэўненых спадзяванняў?

Афіцыйная статыстыка паказвае, што ў 2025‑м сярэдняя налічаная зарплата складае 2 746,4 BYN. Але аўтаматычны разлік «сярэдняга» значэння, часта, як выглядае: ён можа быць скажоны дзякуючы невялікай частцы людзей з вельмі высокімі заробкамі. Рэальную сітуацыю лепш адлюстроўвае іншы паказчык – медыянная зарплата. Па апошніх дадзеных, медыянны заробак складае каля 2 014 BYN, у той час як сярэдні – 2 652,3 BYN. 

Гэта значыць, што палова працуючых атрымлівае менш за 2 014 BYN – і для іх «рост у два разы» можа быць толькі ў справаздачах. А ў жыцці – як было цяжка, так і застаецца.

У цэлым па краіне статыстыка выглядае прыемна – рост зарплат ёсць, некаторыя сектары сапраўды канкуруюць за кадры, павышаючы аплату працы. Але не ўсе атрымалі гэты «прывілеяваны квіток». Вывучаючы рэгіёны, я бачу: у вялікіх гарадах – больш шанцаў, больш запытаў, больш перспектыў. А ў рэгіёнах, як Магілёў – дзе структуры працы стабільныя, але не заўсёды дастаткова плацяць – рэдка можна сустрэць звышмяжовыя заробкі.

Калі я гавару з знаёмымі – будаўнікамі, настаўнікамі, працаўнікамі сферы аховы здароўя – яны часта ўсміхаюцца пасля слоў «зарплата вырасла»: «Так, сумы на карцінках – вялікія. Але на рукі – усё тое ж, або нават менш». Бо інфляцыя, рост коштаў, падаткі, валютны курс – усё гэта так ці інакш адбіваецца. І нармальная ежа, аплата камунальных, абслугоўванне – на гэта ўсё часцей патрабуецца ўсё больш.

Для дзяржавы гэта выглядае як поспех: «Мы паднялі сярэдні заробак». Але для тых, хто не ўваходзіць у лік найбольш забяспечаных, гэта хутчэй новае ўпакоўванне старых праблем. І калі эканоміка дэманструе рост толькі на графіках, не зачапіўшы паўсядзённае жыццё людзей, то такі рост становіцца не рухавіком змен, а проста добрай вітрынай.

Я – магілёвец. І бачу ўсё выразна: адны здолелі адаптавацца да новых умоў, выкарысталі магчымасці і глядзяць у будучыню з пэўным аптымізмам. А другія – як стаялі на месцы, так і засталіся, з тымі ж нагрузкамі, тымі ж зарплатамі і тымі ж жыццёвымі цяжкасцямі. І паміж гэтымі двума светамі – прорва сацыяльнай няроўнасці, якую не схаваць нават самымі прывабнымі лічбамі.

Так, паказчыкаў сум прыгожы – гэта факт. Але для нас, простых жыхароў, важна, каб гэты рост адчуваўся ў сапраўднасці: каб зарплата не была птушачкай у табліцы, а стала надзейным штуршком у жыццё, годнае для чалавека, а не для графікаў.

Магчыма, варта адысці ад звыклага гіпнатызму «сярэдніх» паказчыкаў – тых самых агульных лічбаў і дыяграм, якія нічога не кажуць пра рэальнае жыццё. Куды важней паглядзець на канкрэтнага чалавека, на яго сям’ю, на тое, як ён жывё, працуе і выжывае. Бо менавіта там, у штодзённасці, і праяўляецца праўдзівая карціна дабрабыту – або яго адсутнасці.

Якуб Ясінскі

The post Як змяніліся заробкі ў Беларусі за пяць гадоў: хто вырас, а хто застаўся ззаду appeared first on Магілёў.media.

Кожны раз, калі я заходжу ў сваю раённую краму ў Магілёве, у паветры адчуваецца нешта больш складанае за водар свежай выпечкі. Можа, гэта лёгкая напружанасць, з якой прадавачка выбірае словы, калі кліент пытаецца, чаму няма звыклага сметанковага масла. А можа, гэта самы просты эканамічны закон, які спрабуюць не заўважаць: калі нельга зарабляць, доўга працаваць не выйдзе.

Апошнія месяцы ў нас усё часцей гучаць словы «фіксаваныя надбаўкі», «спісы сацыяльна значных тавараў» і «дзяржаўнае рэгуляванне цэнаў». Для знешняга назіральніка гэта выглядае як клопат пра грамадзяніна: маўляў, цэны не растуць – значыць, улада працуе. Але пад гэтым знешнім спакоем – рост колькасці стратных кампаній, скарачэнне асартыменту і пазіцыі, у якіх цяжка знайсці гаспадарчую логіку.

Паводле звестак Белстату, каля 15 % арганізацый у краіне працуюць у мінус. У Мінску – амаль кожная пятая. Пры гэтым бізнес-саюзы адкрыта заяўляюць: «Мы не супраць рэгулявання. Але, калі дазволеная надбаўка не пакрывае нават сабекошт, працаваць без страт немагчыма». Адсюль і вынік: пастаўшчыкі губляюць матывацыю, дробны бізнес знікае, людзі сутыкаюцца з меншым выбарам і горшай якасцю.

Прыбытковасць – не раскоша. Гэта тое, што дазваляе прадпрыемству плаціць заробкі, інвеставаць у развіццё, падтрымліваць якасць і стабільнасць. Калі ж замест гэтага яму застаецца толькі выконваць загад «не павышаць цэны» – без аглядкі на выдаткі – гэта ўжо не рынак, а сцэна з эканамічнага эксперыменту. І вынікі гэтага эксперыменту, як паказвае гісторыя, звычайна маласуцяшальныя.

Зразумела, ніхто не хоча бачыць раптоўны рост цэнаў. Але калі палітыка цэнавага стрымлівання вядзе да таго, што тавар знікае з паліц, а бізнес закрываецца – гэта ўжо не клопат, а падманлівы камфорт. У кароткатэрміновай перспектыве – стабільнасць. У доўгатэрміновай – дэфіцыт і стагнацыя.

Я не эканаміст, але як жыхар Магілёва разумею: калі мы хочам, каб прадпрыемствы працавалі, каб выбар у крамах не зводзіўся да аднаго-двух найменняў, а якасць не была ахвярай «сацыяльнай палітыкі», трэба дазволіць бізнесу дыхаць. Не цалкам адмовіцца ад рэгулявання, але рабіць яго празрыстым, прадказальным і разважлівым.

Пакуль жа ў крамах працягваюць сціпла знікаць звыклыя тавары, а ўладальнікі дробных магазінаў змагаюцца за выжыванне ў абставінах, дзе правілы гульні мяняюцца імгненна і без папярэджання, а ў паветры застаецца пытанне: каго на самай справе абараняюць гэтыя пастановы?

Можа, мы павінны прызнаць, што надзвычайны кантроль – гэта не знак сілы, а страху. Страху перад рынкам, перад канкурэнцыяй, перад уласным грамадзянінам, які сам здольны вырашаць, што купляць, у каго і па якой цане.

І вось калі я зноў заходжу ў сваю краму, між паліцамі віруе не толькі пах хлеба, але і думка: ці не прыйшоў час дазволіць эканоміцы быць эканомікай, а чалавеку – выбіраць?

Якуб Ясінскі

Фота ілюстрацыйнае, mogilev.media

The post Кантроль цэн як форма эканамічнага садамазахізму appeared first on Магілёў.media.

Крычаўскія журналісты пацікавіліся ў начальніка аддзела эканомікі райвыканкама, як ідуць справы з прадпрымальніцтвам у рэгіёне.

Цікаўнасць была зусім не фармальнай. З учорашняга дня ў Беларусі стартаваў “Беларускі тыдзень прадпрымальніцтва”, які, чамусьці, працягнецца толькі чатыры дні.

Высветлілася, што:

• паступленні ў бюджэт за студзень-верасень 2025 года ад суб’ектаў гаспадарання малога і сярэдняга прадпрымальніцтва раёна склалі 7,23 мільёна рублёў, або 123 працэнты да аналагічнага перыяду 2024 года;
• удзельная вага ў агульным аб’ёме падатковых паступленняў ад такіх суб’ектаў гаспадарання склала 33,9 працэнта, што больш, чым за аналагічны перыяд мінулага года – тады паказчык ледзь перавышаў 15 працэнтаў.

Прыкладна такая ж сітуацыя і ў іншых раёнах Магілёўшчыны.

Можна толькі ўявіць, што было б, калі б прадпрымальніцтва ў Беларусі не выкаранялася ўсімі магчымымі спосабамі, а ягоны “тыдзень” сапраўды складаўся, як у Бібліі, з сямі дзён.

Фота ілюстратыўнага характару з адкрытых крыніц

The post У Крычаўскім раёне бізнес умацоўвае пазіцыі appeared first on Магілёў.media.

У гэтым годзе на падвядзенні вынікаў развіцця Магілёўскай вобласці чыноўнікі сталі асцярожней у выказваннях.

Відавочна, улічылі вопыт мінулага года, калі “губернатар” Анатоль Ісачанка, вазьмі, ды і назаві колькасць стратных арганізацый вобласці, якая “скарацілася”. Адразу ўзнік шэраг удакладняючых пытанняў, на якія ўладам не было чаго адказаць.

Цяпер фармулёўкі сталі больш абцякальныя.

Галоўны эканаміст вобласці Алена Пруднікава-Кірпічонак толькі адзначыла, што “не дапрацавалі прамысловыя флагманы рэгіёна: ААТ “Магілёўхімвалакно” і ААТ “Белшына”.

Перашкодзіў, маўляў, груз мінулых памылак і агрэсіўная палітыка азіяцкіх вытворцаў, якія заходзяць на расійскі рынак, што традыцыйна лічыўся нашым.

Выхад Пруднікава-Кірпічонак убачыла ў тым, каб вобласць выходзіла на рынак усходне-азіяцкага кантынента.

То бок, пакуль вытворцы з Азіі пераключыліся на Расію, прапануецца ўдарыць з тылу і захапіць іх рынкі.

Нешта падобнае ўдалося прадзелаць Аляксандру Македонскаму ў бітве пры Гаўгамелах, а ўлічваючы тое, што ў вялікага заваёўніка не было за плячыма такой магутнай падтрымкі, як ААТ “Магілёўхімвалакно” і ААТ “Белшына”, шанцы на перамогу ў Магілёўскай вобласці не жартоўныя.

Фота: БелТА.

The post Як спрацавала Магілёўшчына за 9 месяцаў – Кірпічонак прапанавала зайсці з тылу appeared first on Магілёў.media.

“”Магілёўхімвалакно” сёння знаходзіцца ў няпростай сітуацыі. Выклікана гэта ў першую чаргу знешнімі фактарамі, у тым ліку і санкцыйнай палітыкай у дачыненні да нашай краіны. Таксама свой уплыў аказваюць і змены на сусветным рынку ў частцы вытворчасці палімераў, у прыватнасці, бурнае развіццё гэтай галіны ў Кітаі” – заявіў Курылін на сустрэчы з маладымі спецыялістамі прадпрыемства, якая была прымеркавана да даволі дзіўнай даты – 57-годдзю з дня выпуска першай прадукцыі. Сустрэча называлася па-сучаснаму гучна: дыялогавая пляцоўка.

Варта адзначыць, што сам Алег Курылін на новай пасадзе ад 13 кастрычніка 2025 года. Ад жніўня быў там жа намеснікам гендырэктара. У сваім першым інтэрв’ю журналістам, ужо як гендырэктар, ён казаў пра “неабходнасць вывесці “Магілёўхімвалакно” на нармальны ўзровень працы, разабрацца са стратамі, павялічыць занятасць людзей на праектах, якія цяпер рэалізуюцца”.

У якасці прыкладу Курылін прывёў інвестпраект, які звязаны з дрэваапрацоўчай прамысловасцю. Гэта праект па вытворчасці хларату натрыю і перакісу вадароду. “Цяпер праект праходзіць экспертызу, і да 2028-га неабходная яго рэалізацыя. – распавёў новы кіраўнік прадпрыемства – Кантракт ужо падпісаны, контрагент – кітайскі бок”.

Як бачым, калі Курыліна прызначалі на пасаду, ён чамусьці нічога не казаў пра санкцыі і бурнае развіццё кітайскай вытворчасці палімераў. І кітайцы тады былі абсалютна дарэчы, хоць цяпер, як аказалася, ад іх палімернага развіцця, паводле Курыліна, церпіць “Магілёўхімвалакно”.

Па сцвярджэнні старшыні канцэрна “Белнафтахім” Іллі Ікана, Курылін мае шматбаковы досвед, уключаючы вывад прадпрыемстваў з крызіснага стану. Цікава, ці ўдасца яму вывесці з крызіснага стану “Магілёўхімвалакно”, улічваючы, што на галоўныя прычыны праблем – санкцыі і бурнае развіццё кітайскай вытворчасці палімераў, Курылін разам з маладымі спецыялістамі ніяк паўплываць не можа.

Скрыншот: ТГ “Магілёўхімвалакно”.

The post Новы гендырэктар “Магілёўхімвалакна” знайшоў прычыны праблем – санкцыі і Кітай appeared first on Магілёў.media.

Свеженазначенный гендиректор  ОАО “Могилевхимволокно” Олег Курилин (на фото) сразу взял быка за рога и озвучил предельно конкретные задачи своей каденции по управлению предприятием:

• вывести «Могилевхимволокно» на нормальный уровень работы;
• разобраться с убытками; 
• увеличить занятость людей на проектах.

Для этого, по мнению нового руководителя, необходимо совершить две вещи – во-первых, избавиться от устаревших производств. А во-вторых, освободившихся людей нужно направить на новые производства, создание которых запланировано как инвестпроекты. Один из них предприятие планирует запустить году к 2028-му совместно с китайцами, и лежит оно в области деревообработки. “Речь идет о проекте по производству хлората натрия и перекиси водорода”.

Многообещающе выглядит также “снижение зависимости от импортного сырья”. Правда, здесь есть проблемка – “сырье поставляют те компании, которые непосредственно сами являются производителями продукции, которую выпускает “Могилевхимволокно”.

Высказывание звучит насколько загадочно, настолько и интригующе – получается, что все это время можно было покупать сырье у кого-то, помимо прямых конкурентов? Неужели, единственным человеком, который обратил на это внимание, оказался Олег Курилин?

Ну, планы планами, но радует хотя бы то, что на предприятии теперь знают, как поступать в случае прилета очередного российского беспилотника.

Фото: “Беларусь Сегодня”.

The post Новый директор “Могилевхимволокна” озвучил планы appeared first on Магілёў.media.