Комитет госконтроля рекомендовал Осиповичскому лесхозу умерить аппетиты, а Чериковскому — щедрость.
Комитет госконтроля Могилевской области провел проверку хода реализации плана по переселению зубров между Осиповичским и Чериковским лесхозами, сообщает “Беларусь Сегодня”.
В Беларуси численность зубров превысила 2000 особей. Четверть из них обитают в Осиповичском опытном лесхозе. Однако рост популяции привел к аграрным проблемам: зубры повреждают посевы.
Согласно исследованию Национальной Академии наук Беларуси, оптимальная численность зубров в этом регионе — 331 особь. К 2023 году их стало 540, что потребовало срочного переселения части популяции в Чериковский лесхоз.
В 2023 году был заключен договор на поставку 30 зубров. Стоимость контракта — 72 тысячи рублей. Однако в декабре лесхозы его аннулировали, не переселив ни одного животного.
Через месяц Чериковский лесхоз снова объявил закупку — на тот же объем и структуру, но уже по цене 106 тысяч рублей, что объяснили сменой источника финансирования — в ход пошел уже областной бюджет.
Анализ калькуляции затрат Осиповичского лесхоза показал, что часть сумм взята с потолка: осиповичские продавцы заломили цену, а чериковские покупатели торговаться не стали.
Из планируемых 30 зубров в Чериков перевезли лишь девять. Животные предпочитали оставаться в природной среде, избегая хитроумных ловушек.
Материалы проверки направлены в правоохранительные органы для правовой оценки действий участников закупки.
Фото иллюстративного характера из открытых источников.
В бобруйском микрорайоне “Скрипочка”, расположенном неподалеку от леса, дикий лось пробрался в частный дом, разгромил помещение и спокойно улегся на диван. Животное пришлось эвакуировать с помощью спецтехники.
Житель Бобруйска опубликовал в TikTok видео с места весьма странной спецоперации: из частного дома эвакуировали лося. По словам очевидца, животное проникло внутрь через окно и устроило настоящий погром, сообщает telegraf.news.
На фотографиях видно, что к моменту начала съемки лось уже лежал неподвижно у входа в дом. Позднее его с помощью крана погрузили в автомобиль. Как уточнил автор ролика, прибывшие специалисты усыпили животное для безопасной транспортировки обратно в лес.
До приезда спасателей непрошеный гость успел нанести значительный ущерб: разбил всю посуду, метался по комнатам и в итоге устроился на хозяйском диване.
Инцидент вызвал бурную реакцию в комментариях. Кто-то сочувствовал лосю, кто-то интересовался тем, кто теперь возместит ущерб хозяину дома.
В Климовичском районе создается экологическая тропа, которая поможет понять природные процессы в лесу, но одновременно напоминает о стремительной вырубке лесов в Беларуси.
В Климовичском районе, вблизи деревни Блиунг планируют создать экологическую тропу, где все желающие смогут отслеживать жизненный цикл деревьев и понять отличия леса от парка, как искусственно созданного зеленого насаждения.
Заместитель руководителя местного лесхоза по идеологической работе Ольга Гомолко заметила, что наиболее информативными объектами экологической тропы выступят пни.
Тропа, конечно дело благое, но замечание о пнях, невольно напоминает о том, что лес в Беларуси вырубается бешеными темпами.
И очень скоро у нас станет уместной песенка Шляпника из “Алисы в Стране Чудес”, где есть слова “о юных пнях в краю родном”.
Фото из открытых источников носит иллюстративный характер.
Охота обернулась уголовным делом – житель Осиповичского района, имея все разрешения, подстрелил не того зверя. В результате под прицел попал барсук, занесенный в Красную книгу.
У мужчины было все необходимое для охоты: карабин с прицелом ночного видения, лицензия на отстрел волка, лисы, енотовидной собаки и даже шакала. Однако в сумерках он выстрелил и убил животное, которого в списке не было – барсука, находящегося под охраной закона и включенного в Красную книгу Международного союза охраны природы.
Ошибка могла бы быть расценена как досадная оплошность, если бы охотник сразу заявил о случившемся. Но вместо этого он решил скрыть следы своего проступка – забрал тело животного домой и начал его разделывать. Именно за этим занятием его и застали сотрудники природоохранных служб.
На сайце дзяржзакупак з’явілася інфармацыя пра тэндэр, абвешчаны клімавіцкім прадпрыемствам “Камунальнік”. У спісе меркаваных закупак – па некалькі соцень саджанцаў самшыту, кізільніка бліскучага, барбарысу. Таксама плануецца закупіць саджанцы каштану, фарзіцыі, пузыраплодніка, рабіны, сасны і іншых раслін, прызначаных для азелянення тэрыторый і стварэння жывых агароджаў. Усяго ў плане 15 пазіцый, праўда, некаторыя чамусьці паўтараюцца двойчы.
Пузыраплоднік. Фота ілюстрацыйнае
Верагодна, гэтая закупка ажыццяўляецца ў адпаведнасці са стратэгічнай экалагічнай ацэнкай, праведзенай у Клімавічах у 2024 годзе, у выніку якой былі вызначаныя мерапрыемствы па азеляненні горада, абазначаныя асноўныя ўчасткі існуючых і перспектыўных зялёных насаджэнняў горада. Адметна, што гэтая ацэнка ўвязвае насаджэнні з планам размяшчэння ў горадзе помнікаў культуры і архітэктуры.
Актывісты экалагічнага руху “Экабабры” зладзілі сплаў па Бярэзіне, і заадно сабралі кучу смецця.
У панядзелак, 28 красавіка сямнаццаць актывістаў спусціліся на байдарках па рацэ, “узброіўшыся” пальчаткамі і пакетамі для смецця. Па дарозе яны вылоўлівалі ў рацэ пластыкавыя бутэлькі і іншы бруд, назбіраўшы больш за дзясятак мяшкоў выкідаў. На развітанне, актывісты заклікалі нераўнадушных жыхароў Бабруйска далучацца да іх ініцыятывы ў наступныя разы – піша bobr.by.
В библиотеках Могилева сегодня начинаются Дни экологии “ЭКОбаланс: Зелёный след”. В течение недели жители города смогут углубиться в темы экологии, устойчивого развития и экологической памяти.
Экологическая неделя: программа и цели
С 22 по 26 апреля в библиотеках Могилева проходят Дни экологии “ЭКОбаланс: Зелёный след”. Организаторы – сотрудники Централизованной системы государственных публичных библиотек города – подготовили программу, охватывающую как офлайн-, так и онлайн-форматы.
Цель мероприятий – формирование экологической культуры, привлечение внимания к вопросам устойчивого развития и популяризация принципов экологической безопасности. Участников ждут:
тематические экологические обзоры,
интеллектуальные игры и викторины,
творческие мастер-классы,
интерактивные встречи и обучающие мероприятия.
Память о Чернобыле
Отдельное внимание в рамках Дней экологии уделяется годовщине аварии на Чернобыльской АЭС. Под общим названием “Чернобыль: боль и предостережение” пройдут:
часы памяти,
тематические уроки,
вечера-реквиемы,
в которых примут участие ликвидаторы последствий катастрофы. Их свидетельства – живые уроки истории и предупреждение будущим поколениям.
ЭКОстранички и виртуальные ресурсы
На официальном сайте библиотечной системы появится специальный книжный путеводитель “ЭКОстранички”. Он познакомит читателей с новыми изданиями по темам экологии и охраны природы. Также планируется запуск виртуальных мероприятий, доступных для широкой аудитории.
С полным расписанием мероприятий можно ознакомиться на интернет-портале Централизованной системы государственных публичных библиотек Могилева.
Актуальность: экология сегодня
По данным Белгидромета, в третьем квартале 2024 года в Могилеве зафиксировано повышение уровня загрязнения воздуха диоксидом азота – особенно в районе улицы Первомайской. Показатели превышали нормы в 1,5–2,7 раза. Также отмечены превышения по сероуглероду, фенолу и метанолу.
Кроме того, спустя почти 39 лет после катастрофы на Чернобыльской АЭС, 25% территории Могилевской области по-прежнему находятся в зонах радиоактивного загрязнения. Здесь проживает около 10% населения региона.
Сёння па ўсёй Беларусі праходзіў суботнік. У Мінску Аляксандр Лукашэнка прыняў удзел у добраўпарадкаванні тэрыторыі вакол будоўлі новага корпуса Нацыянальнага гістарычнага музея – піша яго прэс-служба. На суботніку палітык з Шклоўскага раёна разам з паплечнікамі саджаў чырвоналіставыя дубы. Усяго на гэтым мерапрыемстве высадзілі 80 такіх дрэў.
Выданне Reform звярнула ўвагу, што чырвоналіставыя дубы, гэта інвазіўны від для Беларусі. Натуральны арэал для іх – Паўночная Амерыка.
Яшчэ ў 2019 годзе старшы навуковы супрацоўнік сектара кадастра расліннага свету Інстытута эксперыментальнай батанікі Нацыянальнай акадэміі навук Леанід Чумакоў у сваім артыкуле ў навукова-папулярным часопісе “Родная Прырода” пісаў:
“Масавае распаўсюджванне гэтага віду ў лясах Беларусі можа негатыўна адбіцца на біялагічнай разнастайнасці, паколькі ён, ствараючы густыя навалы ў лясных масівах, з часам можа выцясняць як многія драўніны, так і падполагавую травяністую расліннасць”.
У Магілёве пяць гадоў таму пачаў працаваць хімічны гігант “Омск Карбон” – адзінае ў Беларусі прадпрыемства, якое займаецца вытворчасцю тэхнічнага вугляроду. Завод яшчэ на стадыі будаўніцтва выклікаў абурэнне мясцовых актывістаў і сумныя прагнозы ад эколагаў. Гэтыя прагнозы, магчыма, пачынаюць спраўджвацца – калi глядзець на спадарожнікавыя фотаздымкi, то можна заўважыць, што вакол завода пачынае распаўзацца чорная пляма. Mogilev.media расказвае, што гэта за прадпрыемства і чым можа быць небяспечным для Магілёва.
Тэхнічны вуглерод выкарыстоўваецца ў хімічнай прамысловасці ўжо больш за сто гадоў. Упершыню дадаваць сажу ў якасці ўзмацняльніка гумы прапанаваў амерыканскі хімік Джордж Оэнслагер яшчэ ў 1912 годзе. З таго часу перспектывы гэтай галіны прамысловасці толькі пашыраюцца – сажу дабаўляюць і ў колы аўтамабіляў і ў падэшвы чаравікоў, а сусветнае спажыванне тэхнічнага вуглероду наблізілася ў нашы дні да 19,2 метрычных тон у год.
На прасторы былога СССР галоўнымі прадпрыемствамі па вырабе тэхнічнага вуглероду былі “Омсктэхвуглерод”, які запрацаваў яшчэ ў часы Другой Сусветнай вайны і завод у Валгаградзе, якія пакрывалі практычна ўсе патрэбы сацыялістычнай эканомікі. З развалам СССР абодва прадпрыемствы трапілі ў адны прыватныя рукі і зараз на 100% належаць кампаніі Омсккарбон Груп Лімітэд, зарэгістраванай на Кіпры.
У пачатку 2010-х гадоў кіраўніцтва кіпрскай кампаніі прапанавала адкрыць новае прадпрыемства па вырабе тэхнічнага вуглероду ў Магілёве, на пляцоўцы свабоднай эканамічнай зоны. Інтарэс інвестара быў цалкам зразумелы – спажыванне гэтай сажы па ўсім свеце толькі расце, а магілёўская лакацыя нашмат зручнейшая па лагістыцы, чым Валгаград ці Омск. Зацікаўленым у новым паспяховым прадпрыемстве было і кіраўніцтва Магілёўскага рэгіёна. А вось яўна не зацікаўленай аказалася адна катэгорыя грамадзян, ад якой у Беларусі часцей за ўсё мала што залежыць – гэта насельніцтва самаго рэгіёна. Хоць, напэўна, не ўсё, а толькі тое, што хвалюецца праблемамі экалагічнай бяспекі. Але пра гэта – пазней.
Вытворчасць тэхнічнага вуглерода на прадпрыемстве “Омск Карбон” у Магілёве пачалася ў снежні 2019 года. Сам завод быў запраектаваны ў 2014 годзе. Менавіта тады ў чыстым полі пад Магілёвам адбылася ўрачыстая цырымонія закладкі “капсулы часу” на месцы будаўнічай пляцоўкі.
На фота ў сярэдзіне – старшыня Магілёўскага аблвыканкама ў 2014 годзе Пётр Руднік. Тагачасны старшыня гарвыканкама Уладзімір Цумараў – з рыдлёўкай. Фота: mogilevnews.by
Адразу пасля абвяшчэння ў прэсе пра пачатак будаўніцтва, пачалася хваля абурэння экаактывістаў – і так загружаны хімічнымі прадпрыемствамі ўчастак Свабоднай эканамічнай зоны “Магілёў” ператвараўся ў рэальную праблему для жыхароў усяго Задняпроўя. Знізіць градус трывожнасці спрабуе дзяржаўная прэса, і спосаб для гэтага выбралі даволі просты – пераконваць чытача, што ніякай пагрозы прадпрыемства не нясе.
Зараз “Омск Карбон Магілёў” з выгляду “нагадвае касмадром і ўжо сапраўды не асацыюецца ў недасведчаных з вытворчасцю тэхнічнага вугляроду” – віртуозна абмінае вострыя вуглы выданне “СБ. Беларусь сегодня”, публікуючы пра хімічнага гіганта пад Магілёвам чарговы вялікі матэрыял. Ну, альбо вось яшчэ элегантны пасаж:
“Да вугляродных прадуктаў адносіцца, напрыклад, сажа. У адрозненне ад яе, тэхнічны вуглярод – гэта разумны прадукт(…) У Магілёве яго выпускаюць у зачыненых цыліндрычных праточных рэактарах: экалагічна і бяспечна”.
Зразумела, што ў чытача пасля гэтых словаў можа з’явіцца ўражанне, што выкіды з прадпрыемства “Омск Карбон” – гэта ніякая не сажа. А сам завод нейкім чынам здолеў усе свае тэхналагічныя працэсы памясціць умоўна кажучы ў “вакуум”, з якога нічога не прарываецца вонкі і не пагражае жыхарам бліжэйшых населеных пунктаў.
Вакол “Омск Карбон Магілёў” з’явілася цёмная пляма?
Вось так выглядала тэрыторыя завода “Омск Карбон Магілёў” у самы першы год яго працы – у 2019-ым. Спадарожнікавы здымак узяты з платформы Yandex maps.
А вось так выглядаў той жа самы ўчастак у 2024 годзе – усяго пасля чатырох гадоў працы. Спадарожнікавы здымак узяты з платформы Google maps. І адразу заўважым – гэта не цень ад воблака.
Вось тут, для нагляднасці, мы сабралі храналогію будаўніцтва прадпрыемства, зафіксаваную на спадарожнікавых здымках ад розных пастаўшчыкаў, пачынаючы з 2014 года па 2024. Напрыканцы можна добра пабачыць, што вакол “Омск Карбона” пачала фарміравацца цёмная пляма ад выкідаў сажы, якую зараз у дзяржаўнай прэсе пачалі рэтушаваць пад слова-замяняльнік “тэхнічны вуглерод”.
Сажа ці не сажа?
Часам для наймення тэхнічнага вугляроду ўжываюць тэрмін “сажа”, што з’яўляецца недакладным – з першых слоў паведамляе нам у профільным артыкуле расійскамоўная Вікіпедыя, маючы на ўвазе, што слова “сажа” варта ўжываць толькі да такіх прадуктаў згарання, якія здабываюцца некантралявана.
Іншага прынцыпу прытрымліваюцца складальнікі англамоўнай, ці нямецкамоўнай, ці іспанамоўнай Вікіпедый і ўсіх астатніх. Тут усе вугляродзістыя прадукты гарэння – гэта “сажа”, альбо “carbon black”, незалежна ад таго, якім спосабам яны атрыманыя – у печы, на вогнішчы, альбо ў рэактары. Таму што розніцы паміж выкідамі няма – гэта такая самая копаць, і яе ўздзеянне на арганізм асабліва не залежыць ад філалагічных нюансаў словаўжывання. Наогул, складаецца ўражанне, што ў расійскамоўным сектары самага папулярнага энцыклапедычнага рэсурса планеты не проста так падкрэсліваецца развядзенне тэхнічнай сажы і сажы натуральнай.
Таму што сажа, адназначна – гэта канцэраген. Нават кароткачасовае ўздзеянне высокіх канцэнтрацый сажы для чалавека патэнцыйна можа выклікаць пашкоджанне верхніх дыхальных шляхоў. Тут слова патэнцыйна выдзелена невыпадкова – справа ў тым, што ўсе даследванні пра канцэрагеннасць сажы праводзіліся толькі на жывёлах. І яны прадэманстравалі значнае павелічэнне захворвання на рак лёгкіх у падвопытных пацукоў.
Даследаванні праводзіліся і наконт уздзеяння гэтага канцэрагену на чалавечы арганізм – але ўжо не вопыты, а назіранні. Так, вынікі двух даследаванняў, у Вялікабрытаніі і ў Германіі (тут аналізаваліся супрацоўнікі завода Kalscheuren у ваколіцах Кёльна), паказалі павышаную смяротнасць ад раку лёгкіх. Што праўда, падобнае назіранне ў ЗША такой залежнасці не прадэманстравала. Вывучэнне гэтага пытання працягваецца.
Яблык ад яблыні
А вось тое, што нас, верагодна, чакае ў далёкай перспектыве. Паглядзіце, як выглядае тэрыторыя завода, аналагічнага “Омск Карбону”. Гэта матчыннае прадпрыемства “ОмскТэхвуглерод”, адпаведна, у горадзе Омску, пасля 80 гадоў працы.
Дарэчы, калі б кіраўніцтва холдынга пажадала перакласці назву прадпрыемства цалкам на славянскія мовы, то магілёўскі завод называўся б “Омск Сажа”. Але гэта лірычнае адступленне.
Што кажуць спецыялісты
“Омск Карбон” функцыянуе ў Магілёве ўжо пяць гадоў. Лагічна будзе задацца пытаннем, як рэгіструецца яго ўздзеянне на навакольнае асяроддзе адпаведнымі маніторынгавымі службамі за ўвесь гэты час. Mogilev.media атрымалася ўзяць каментарый ад спецыяліста ў дадзенай галіне. Па зразумелых прычынах, мы не можам называць асобу суразмоўцы, адзначым толькі, што гэта дзейсны супрацоўнік у сферы экалагічнага маніторынга.
Спачатку крыху пра тое, як ажыццяўляецца падобны маніторынг. Для гэтага вядзецца журнал уліку выкідаў забруджвальных рэчываў у атмасферу са стацыянарных крыніц, дадзеныя з якога павінны адпавядаць устаноўленым дзяржавай нарматывам. Прычым гэтыя дадзеныя рэгіструюцца як самім прадпрыемствам, так і дзяржаўным цэнтрам маніторынга. Груба кажучы, у трубе прадпрыемства стаяць два датчыкі – адзін дзяржаўны, другі ад самаго завода.
Адпаведна, калі назіраецца перавышэнне нарматываў, альбо разыходжанне ў дадзеных, то пачынае прымяняцца адпаведнае прыродаахоўнае заканадаўства – так бы мовіць, уключаюцца механізмы пакарання і ліквідацыі негатыўных фактараў.
На “Омск Карбоне” афіцыйна зарэгістравана пяць крыніц выкідаў забруджвальных рэчываў. Зноў, па-просту кажучы, гэта пяць труб. Менавіта яны і знаходзяцца пад кантролем з боку сістэм маніторынга. На ўсіх трубах усталяваныя датчыкі вымярэння шкодных выкідаў – як вышэй казалася, ад самаго прадпрыемства і ад цэнтра маніторынга. Ёсць, праўда, яшчэ і шостая труба, пабудаваная пад наступнае павелічэнне магутнасцяў, але яе мы можам смела ігнараваць, таму што ў яе нават інвентарнага нумару яшчэ няма.
Наш суразмоўца адзначае, што рэгістраваліся выпадкі, калі паказчыкі з датчыкаў не счытваліся, і ў выніку інфармацыя ў сістэму маніторынга не паступала. Але мы можам гэтую заўвагу праігнараваць – парушэнне было выяўлена і выпраўлена. На агульную сітуацыю гэта мала ўплывае. Важна іншае.
Дык вось. Уласна кажучы, калі мы хочам знайсці адказ на пытанне – які ж вынік даюць паказанні па ўзроўні выкідаў “Омск Карбона”, то тут нас і чакае галоўнае расчараванне на мяжы са збянтэжанасцю. Гэта закрытая інфармацыя. Адкрытых дадзеных няма.
Тая інфармацыя, што даецца ў публічны доступ (і з якой маглі б пазнаёміцца спецыялісты-эколагі) падаецца ва ўмоўна адкрытым фармаце. Гэта значыць, што паказанні па ўзроўні выкідаў асноўнага забруджвальніка з завода, аксіда вуглярода, даюцца не ў абсалютных лічбах, а ў працэнтах. Больш дакладная статыстыка мае грыф “Для службовага карыстання”, а інфармацыя пра агульныя аб’ёмы выкідаў з’яўляецца закрытай.
Ну, альбо вось яшчэ адзін прыём ад віртуозаў статыстыкі – кожны год прадпрыемства падае ў дзяржаўныя службы папярэднюю інфармацыю пра ўзровень выкідаў, які плануецца ажыццявіць. А па выніках года публікуецца інфармацыя не пра тое, колькі ў выніку было гэтых выкідаў у аб’ёме, а пра тое – выканаў завод гэты заяўлены план, ці не, не справіўся.
Аднак, не будзем нагнятаць страху. Проста яшчэ раз зарэгіструем той факт, з якога пачалі, і той, якім варта закончыць – на спадарожнікавых здымках, стала ўжо заўважная характэрная цёмная пляма вакол завода “ОмскКарбон”, а інфармацыя пра аб’ёмы адкідаў з прадпрыемстваў засакрэчаная.
Чорная пляцоўка і зімой і летам
Мы не здарма цягам усяго матэрыяла ўзгадваем і параўноўваем омскае прадпрыемства тэхнічнага вуглероду, з якога ўсё пачалося. Расійскія эколагі, маючы вопыі шматгадовых назіранняў за гэтым хімічным гігантам, заяўлялі прама – завод з’яўляецца непасрэднай крыніцай экалагічнага забруджвання, што б ні казалі пра адрозненне “тэхнічнага вуглерода” ад “сажы”.
Кожны год, зімой і летам тэрыторыя омскага прадпрыемства чорная ад сажы. Часам выкіды чорных аблокаў можна пабачыць непасрэдна назіраючы за заводам.
Акрамя выкідаў сажы, экалагічную небяспеку нясуць таксама самі тэхналагічныя працэсы працы з сыравінай. Вось, напрыклад, якія высновы наконт небяспекі прадпрыемства робіць омскі навуковец В. Шопін у сваёй дысертацыі на званне кандыдата навук:
Пра тое, якiя непрыемнасцi можа прынесці “Омск Карбон” Магілёву, незалежная прэса пісала якраз перад самым адкрыццём завода – поўны архіўны матэрыял чытайце цалкам тут: “Какую беду может принести “Омск Карбон” Могилеву. Расследование.“. Што ж, з гэтай прэсай разабраліся – разграмілі рэдакцыю, пасадзілі журналістаў. Цяпер “СБ – Беларусь сёння” пераконвае публіку, што завода баяцца не трэба. Памятаеце: “нагадвае касмадром і ўжо сапраўды не асацыюецца ў недасведчаных з вытворчасцю тэхнічнага вугляроду”.
У Магілёўскім гарвыканкаме завяршылася грамадскае абмеркаванне праблемы ўздзеяння работ па будаўніцтве дарожна-транспартнай інфраструктуры ў парку Падміколле на навакольнае асяроддзе. Апублікаваны на сайце гарвыканкама пратакол абмеркавання паказвае, што эколагі звярнулі ўвагу на шэраг асаблівасцяў развіцця гэтай паркавай зоны, якія спрыяльнымі для захавання прыроднага свету ніяк не назавеш.
Так, удзельніца абмеркавання Валерыя Яфрэмава звярнула ўвагу, што праект будаўніцтва дарожнай інфраструктуры ў парку прадугледжвае:
выдаленне аб’ектаў расліннага свету;
вырубку дрэваў.
Таксама падчас падрыхтоўкі да арганізацыі будаўнічых прац было праігнаравана тое, як гэтыя працы паўплываюць на жывёльны свет і якім будзе шумавое ўздзеянне ад дарожна-транспартнай інфраструктуры.
Пасля парушэння прыродных экасістэм
Цяпер зробім невялікае адступленне, для таго, каб пагрузіцца ў кантэкст праблемы. Справа ў тым, што ўжо шмат гадоў магілёўскія эколагі звяртаюць увагу, што арганізацыя парка ў Падміколлі ідзе парадаксальным для паркавага будаўніцтва чынам. Раней зялёная зона ў Падміколлі з’яўлялася натуральным прыродным калідорам, які ішоў фактычна праз увесь горад па беразе Дняпра, злучаючы зоны дзікай прыроды на поўнач і поўдзень ад Магілёва. Будаўніцтва ж парка, замест захавання гэтага некранутага ўчастка, арганізаванае так, каб яго цалкам перарэзаць.
Паглядзіце, як пра гэта прама гаворыцца ў адказе прадстаўнікоў Магілёўскага гарвыканкама падчас грамадскага абмеркавання: “Сообщества почвенных беспозвоночных, мелких земноводных, сформированные после нарушения природных экосистем, являются вторичными… [вследствие чего] расчет компенсации для данной территории нецелесообразен”.
Такім чынам, атрымліваецца, што будуючы парк у Падміколлі, арганізатары спачатку самі ж парушылі прыродныя экасістэмы, а потым самі ж заяўляюць, што раз уж так атрымалася, то і жывёльны свет тут ужо другасны, і на яго можна напляваць.
Будаўніцтва парка метадам вырубкі дрэваў
Другая парадаксальная рэч падчас будаўніцтва парка ў Падміколлі – знішчэнне старых дрэў, асабліва рэдкіх парод. Звычайна парк – гэта дрэвы. У нас жа, атрымліваецца, што парк – гэта лесвіца і дарожкі.
Пра тое, што ў парку паміраюць старыя вязы, mogilev.media пісалі яшчэ два гады таму. Зараз жа праект стварэння ў Падміколлі новай дарожна-транспартнай інфраструктуры наўпрост прадугледжвае “значнае выдаленне аб’ектаў расліннага свету, у тым ліку вырубку дрэваў”.
Наўзамен старым вязам у Паміколлі стараюцца пасадзіць сотні маладых дрэўцаў, але калі яны вырастуць? І ці вырастуць? Ці не атрымаецца ў нас яшчэ адзін такі ж самы лысы парк, як той, што каля Святога возера?
Такім чынам, пакуль што ў Магілёве галоўны парк горада, у які ўлады ўжо амаль дзесяць гадоў укідваюць каласальныя сродкі – гэта бетонныя дарожкі, вінегрэт з розных аматарскіх скульптурных кампазіцый і вулічных трэнажораў. Ну і лесвіца, якая нікуды асабліва і не вядзе, а існуе як быццам бы проста сама па сабе.
